اشعار

محراب بود و مـاه و نـمـاز نشسته اش            روی کـبود و نیـمـۀ چـشـمان بستـه اش

سجاده بود و سـجـدۀ طـولانی و قـنوت            چادر نـمـازِ خاکی و دست شکـسته اش

دیوار کاگـلی ز چه شد تکیه گـاه سـرو            نزدیک صبح و وقت طلوع خجسته اش

بستر پر از شقایق معجر پر از حناست            درد سری است گیسوی ازهم گسسته اش

ایـنـهـا هـمــه دمـار عــلـی را در آوَرَد            کـز پـا فـتـاده فــاطمـۀ سـَرو جـُـثّـه اش

مَردِ نبرد و خانه نشینی و اشک صبـر            مشگل گشا و درد و غم دسته دسته اش

آرام گـوشـه ای حـسـنـش زار می زنـد            باید که خون گریست به احوال خسته اش

حـالا حسین تـازه بـهـانـه گـرفـته است            خواهر کجاست مرهم قـلب شکسته اش

ازمحسنش مپرس که این شرح کافی است            نشکفته یاس و غنچۀ از بـاغ رَسته اش

این خـانـه نیست قـتـلگه آل مرتضاست            از مرتـضی بپـرس و ز دستان بسته اش

فضه بیا که شرح دهی خاص و عام را            مـهـدی بـیـا که حـکـم کـنـی انـتـقـام را

عـلـی کـه آیـنـۀ روشن خــدای تـو بــود           همیشه آیـنـه‌اش روی حـق نمای تو بود

حدیث قدسی «لولاک» معتبر سندی است           که هرچه کرد خدا خلق، از برای تو بود

به خشت خشت سرایت، بهشت بَرد حسد           که تـوتـیـای مَلک گَردِ بـوریـای تو بود

مَلک حضور تو را در نمـاز عاشق شد           ولیک شیـفـتـه‌تر از مَلک خدای تو بود

ز پا نـشـسـت عـلـی تا تـو راه می‌رفتی           که دید دوش حسین و حسن عصای تو بود

نگاه بی‌ رمقت با عـلـی سخـن می‌گـفت           زبـان درد دلـت در نـگـاه‌هـای تـو بـود

بـه خـانـۀ دل او نــور داد و دلـگـرمـی           جواب گرم سلامی که با صدای تو بود

ز گریه‌ات همه هستی به گریه می‌افـتاد           همین نه شهر مدینه پر از نوای تو بود

یک کوه غم به سینه تـلـمـبار می شود            وقـتـی ز درد فـاطـمـه بـیـدار می شود

این روزها نـماز شب او نشسته است            وقـت قــیــام دیــدۀ او تــار مــی شــود

گاهی به شانه های حسن تکـیه می کند            یا تـکـیـه اش به شـانـۀ دیـوار می شود

پـیـراهن سفـیـد تنش تـازه شـستـه بود            نـگـذشته سـاعـتـی که گـلـدار می شود

گـاهـی مـیـان عـزم سـفر فکر می کند            آیـا کـسـی بـرای عـلـی یـار مـی شـود

حتی برای دلخوشی مرتـضا که هست            مـشـغـول کـار با تـن بـیـمـار می شـود

شمعی که آب گشته سبکبال رفت و غم            روی سـر عـلــی هـمـه آوار می شـود

خانه بدون فاطمه غمخـانه بیش نیست            زهـرا که نیست خـانه دلآزار می شود

کی رفته او به خواب ز دردی که داشته            بـازو بـرای سیـنـه پـرسـتـار می شود!

گریه های شب و روزم به ثمر نزدیک است           کن حلالم که دگر وصلِ سحر نزدیک است

دیـده ای گــریـۀ طـوفـانـیِ زهـرایـت را           یا علی رخصتِ دیدارِ پدر نزدیک است

نـشـد آخـر که بـبـیـنـم پـسـرم محسن را           الوداع، دیدنِ رُخسار پسر نزدیک است

جای زخمی که ز مسمار به سینه گُل کرد           داده آزار مرا چون به جگر نزدیک است

نـتـوانـم دگـر از روی زمیـن بـرخـیـزم           این جراحات، علی جان به کمر نزدیک است

این سه مـاهه غـم تنهـایی تو پـیـرم کرد           عمرِ گُل کوته و گویی که سفر نزدیک است

می روم با دلی آکـنـده ز غـم های حـسن           قصّۀ طشتِ پُر از خونِ جگر نزدیک است

دَمِ گــودال، حـسـیـنـم به زمین می افـتـد           ماجرای گـلو و نیزه و سر نزدیک است

وای از داغ ربـاب و لب عطشانِ عـلـی           به گلویش هدفِ، تیرِ سه پر نزدیک است

گـل بودی اما بـوی خـاکستـر گـرفـتی            آه ای فـرشـتـه بین شعـلـه پَـر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتش            امشب گره از مـوی این دختر گرفتی

با من غـریبی می کنی در خانه وقـتی            چشمت به من افتاده چـادر سر گرفتی

ای کاش می مردم نمی دیدم چه زخمی            از ضربـه های محـکـم این در گرفتی

پروانـه ها را با تـب و تابت مسـوزان            با لاله هایی که بر این بـستـر گـرفـتی

بـا دسـتــمـال بـســتـۀ دور ســر خـود            جـان مرا ای جـان من دیگـر گـرفـتی

دلـواپـس گـلـبـرگ هـایت مـانـده ام من            حالا که ای گـل بـوی خاکستر گرفتی

باور نداشت زينب كبري‌ كه مادرش            رفته است وجاي خالي او در برابرش

چـادر نـمـاز فـاطـمـه لالايـي شبـش            دستان پر ز مهـر عـلـي بالش سرش

چـشمان پرستـارۀ زينب به در هنوز            يادي كند ز مادر و محسن بـرادرش

هرنيمه شب به كنج دلش روضه ميگرفت            با خاطرات كوچه و سيلي و مـادرش

وقتي دلش بهـانۀ مـادر گـرفـته است            چادر نماز مـادر خود را كند سـرش

مـادر كـبـوتـرانـه پـريـده به آسـمـان            بابا دلش گرفـتـه ز غم های همسرش

رفتی میـان غصه مرا جـا گـذاشـتی            ما را در اوج غم تک و تنها گذاشتی

برداشتی تو جسم خودت را ز بستر و            آن را به روی شـانـه بـابـا گـذاشـتی

یـادم نمی رود بخدا لحـظـه ای که تو            با یـا عـلـی به آتـش در پـا گـذاشـتی

مـادر لباس محسن خود را نبرده ای            آن را به زیر بالش خود جا گذاشتی

این یادگاری ات جگرم را کباب کرد            دربین شانه موی خودت را گذاشتی

گـفتم که چار ساله کجا مـادری کجا            ایـن کار را بـرای من امـا گـذاشـتی

آن بوسه ای که سهم گلوی حسین بود            آخـربـرای زیـنـب کـبـری گـذاشتـی

گریـان روضه ایم و عـزادار فـاطمه            عمری اسیـر کوچه و بازار فـاطـمه

جبران لطف مـادریـش را کجا توان            تـا بـی نـهـایـتـیـم بـدهـکـار فـاطـمـه

روز ازل خریده مرا او برای خویش            اکنون اگـر شـدیـم خـریـدار فـاطـمـه

او یک تـنـه حـریف تـمـام سپـاه شـد            جـانـم فـدای آن همه پیـکـار فـاطـمه

تا روز حـشـر شـامل نفـرین ما شود            هر کس بـنـا نـهـاده به آزار فـاطـمـه

هرکس اسیر مشغله ای گشته است و ما            شـاعـر شدیـم شاعر دربـار فـاطـمـه

گذشته آب در این روزگار از سـر من            حلال کن که رسیده است روز آخر من

مرا ببخش که افـتـاده ام در این بـستـر            نمانده است تـوانی به جـسم لاغـر من

قـد خـمـیـده و مـوی سـفـیـد زهـرایـت            برای خـانـه نـشیـنی توست هـمسر من

به جان دختـر شیـرین زبـانـمان زینب            نپرس از چه شده غرق خاک معجر من

ز شـرم بستن دستـت هـنوز می لـرزم            چه کرد با تو مدینه امیر خـیـبـر من؟!

بس است گریه و شیون برای عمر کمم            بـقـای عـمر تو باشد غـریب رهبر من

بر زانـوی تنهـایی ام دارم سـرت را            با گـریه می بیـنم غـروب آخـرت را

من التـماس لحـظـه های درد هـستـم            آیا نگـاهی می کنی دور و برت را؟

دست مرا بستند و پشتم را شکـستـند            می بینی آیا حال و روز حیدرت را؟

حالا که روی پای من از حال رفتی            فهمیده ام اوضاع و احوال سرت را!

پروانه حرف عشق را هرگز نمیزد            می دید اگر یک مشت از خاکسترت را

افـتــاده ام پـشـت درِ قـفـل نـگـاهـت            واکن دوبـاره چـشمهـای نـوبـرت را

بر زانـوی تـنـهـایی خود سر گذارم            وقتی نـدارم بر سـر زانـو سـرت را

سر مشـق زنـدگـانی ما فـاطمیه است            ایــام کـامــرانـی ما فــاطـمـیـه اسـت

دل را گره به موی ولایت زدیم و بس            مـیـثـاق آسـمـانـی ما فـاطـمـیـه اسـت

یک لحظه در هیاهوی غم گُم نمیشویم            پـیـداتـرین نـشـانی ما فـاطـمـیـه است

برنـامـۀ تکـامـل انـسـان ز ما بـخـواه            سر لـوحـۀ مـبـانـی ما فـاطـمـیه است

تاریخ هم به محفل ما خو گرفته است            مـنـشـور جـاودانـی ما فـاطمیـه است

این اشک ناب ماست بیان حـیـات ما            هـنـگـام دُر فـشـانی ما فـاطـمیه است

داغی به دل نشسته که گفتن نمی توان            دور غـم نـهـانـی مـا فـاطـمـیـه اسـت

مـا روضه های زنـدۀ داغ مـدیـنـه ایم            مبنای روضه خوانی ما فاطمیه است

پهلو شکسته گان ز غـربت خـمیده ایم            شـرح قـد کـمـانـی ما فـاطـمـیـه است

آخـرین نافـلـه های سـحـرت کشت مرا            درد دل کردن تو با پـدرت کـشت مرا

ای قیـامت قـد و بـالات، قیامت کردی            این چه حالی است؟ هلال کمرت کشت مرا

نبض من با تـپـش قلب تو همسو گشته            غصه داری دل پُـر شررت کشت مرا

فاطمه، عمق نگاه تو ز غم لبریز است            غـربت مخفی چشمان ترت کشت مرا

همسفر، لحظۀ معـراج تو نزدیک شده            دردمـنـدانـه وداع سـفـرت کـشـت مرا

ای پـرسـتـوی بـهـشـتـی مدینه، زهـرا            این که سوزانده عدو بال و پرت کشت مرا

فـاتـح خـیـبـرم و صاحب تـیغ دو سرم            غصۀ کوچه و اشک پسرت کشت مرا

یـاس نـیـلـی شدۀ گـلشن توحـیـدی من!            گل زخمی که نشاندی به برت کشت مرا

اولین دادرسیِّ صف محـشر از توست           دادخـواهـی تـو از دادگـرت کشت مرا

آن غنچه که پژمرد شکـوفا شدنی نیست          آن سینه که بشکست مـداوا شدنی نیست

زخمی که نمک خورد تحمل نتوان کرد          درد دل بـی تـاب شـکـیـبـا شـدنی نیست

مشکل که دو چندان بشود حل شدنی نیست          وقتی گره ای کـور شود وا شدنی نیست

آبی که ز جـو رفـتـه دگـر بــاز نـگـردد          این خون زمین خورده که حاشا شدنی نیست

حرمت شکنی سخت ترین غصه و درد است          حرفی که زمین خورد دگر پا شدنی نیست

تا روز قـیـامت فـدکـش رفـت ز دستـش          وقتی سندی پـاره شد امضا شدنی نیست

ای وای از آن غصه که عنوان شدنی نیست          ای وای از آن رخ که هویدا شدنی نیست

گیرم پس از این هیچ کس از یاس نگوید          این داغ جگر سوز که امحا شدنی نیست

از روزنۀ چشم کـبـودش به عـلـی گفت          زهرای تو ای دل شده زهرا شدنی نیست

تا آنکه به تو خُـرده نـگـیـرنـد ز اشـکـم          خواهم که روم در دل صحرا شدنی نیست

از خویش گذشتم که ز غربت به در آیی          این خـواسـتـۀ قـلـبـی ام اما شدنی نیست

در چـهــرۀ زردم گــل لبـخـنـد مجـویـید          این گم شده ای هست که پیدا شدنی نیست

هر کس که مرا دید چنین زخم زبان زد          احـیـای تو حتی به مسیـحـا شدنی نیست

ای رهـبــر مـظـلـوم دگـر یــار نــداری          مـن رفـتـنی ام، مـانـدنـم آقا شدنی نیست

شب است وبغض سکوت وصدای گریۀ آب            تـمـام غـصۀ عـالم نـشسته در محراب

نگــاه کن کــه بـبـیـنی چگونه می‌بارد            مـصیـبت از در و دیـوارِ خـانه ارباب

بـرای غـسـل شــب قـدر آمده امــشـب            فـقـط خدا و رسولـش به منـزل مهتاب

بــنـای زنـدگـیــش را بـه آب مـی‌شوید            الهی صبـر علی را بـه فـاطمـه دریاب

به قطره قطره سرشکش دخیل می‌بندد            بر آن ضریح کبود و شکسته و بی‌تاب

چـه آبـها کـه سراسیمه غسل می‌کردند            بـرای آن که نمـاند در آن بـدن خوناب

چه می‌رسد به علی از مرور خاطره‌ها            که ناله‌های صبورش ندارد امشب تاب

ما طایـفـۀ درد؛ شـفـا را ز تو خواهیـم            مجـروح دلانـیـم دوا را ز تو خـواهیم

افـسـرده شـدیـم از اثـر کثرت غـفـلت            ای خاطرۀ سبز صفا را ز تو خواهیم

از فرط فراموشی مرگ اشک نداریم            ای کوثر جوشنده بکا را ز تو خواهیم

ای خانه ی ذکر تو خـرابـات محـبـان            ما بادۀ جان بخش بقا را ز تو خواهیم

پا بست کویریم عطش هم سخن ماست            بـاران عنـایـات خـدا را ز تو خـواهیم

بـال و پر ما سوخته ای یـاس شهـیـده            پـرواز به سوی شهدا را ز تو خواهیم

جـانـبـازتـرین مـادر عـالـم نظری کن            جان دادن در کرببلا را ز تو خواهیم

دنـیـا چه بـهـا دارد اگـر اهـل نباشیم؟            اهلیت و ایمان و ولا را ز تو خواهیم

همراهی سادات یقین فیض عظیمی است            این اُنس به اولاد شما را ز تو خواهیم

مـا مـنـتــظـر آمـدن مـصـلـح کُــلّــیــم            دیگـر فـرج آل عـبـا را ز تو خـواهیم

از جـلـوۀ آن مـنـتـقـم چـهــرۀ نـیــلــی            پایان غم و درد و عزا را ز تو خواهیم

شمـع وجود فـاطمـه سوسو گرفتـه است           شب با سکوت بغض علی خو گرفته است

آتـش گـرفـت جــان عــلــی با شــرار آه           وقـتـی که از ولی خـدا رو گـرفـته است

در دست نــاتـوان خـودش بـعـد مـاجـرا           اين بار چندم است كه جارو گرفته است

قلب تمام ارض و سماوات و عرش و فرش           یک جا برای غربت بـانو گـرفـتـه است

حـتـی وجـود مـیـخ و در و تـازیـانـه ها           عطر و مشام از گل شب بو گرفته است

بـا ازدحـام مـوج مــخـالـف بـیـا بـبــیـن           کـشـتـیِّ عمر فـاطـمـه پهلـو گرفته است

مردی که بدر و خیبر و خندق حماسه ساخت           سر در بغل گرفتـه و زانو گـرفـته است

بر سـاحـل شـكـافـتـه پـهـلو گرفته بود            ماهی كه از ادامه شب رو گـرفته بود

آرامـشی عـجـیـب در انـدام سـرو بود            گویا تنش به زخـم تـبر خو گرفته بود

دستـی به دستـگـیـره دروازه بـهـشـت            دستـی دگـر بر آتش پـهـلـو گرفته بود

برخاست تا رسد به بهاری كه رفته بود            آهـوی عـشـق بوی پـرستـو گرفته بود

آن شب چگونه مرگ به بانو جواز داد؟            او كه هـمـیـشه اذن ز بـانو گرفته بود

از كوچه‌های شـهـر؛ صدایـی نشد بلند            نعـش مدینه در تبِ شب؛ بو گرفته بود

پشت زمین شكست، خدا گریه‌اش گرفت            وقتی علی دو دست به زانو گرفته بود

از غصه سرتاسر شدی این چند ماهه            دلـتـنگ پیـغـمـبـر شدی این چند ماهه

وقتی شنیدی دست من را صبـر بسته            یک پارچه حـیدر شدی این چند ماهه

با خـطـبـه هایت هرکجا فـتنه به پا شد            پـیـغـمـبـرِ دیـگـر شـدی این چند ماهه

دیدی که تنها مانده ام، زهـرا برایم…           سینه سپـر، لشکر شدی این چند ماهه

حق داری اصلا خنده روی لب نداری           خسته از این بستر شدی این چند ماهه

من که خبر دارم؛ نپوشان صورتت را           یـاسِ علی! پـرپـر شدی این چند ماهه

دارد عـلی دق می کند از این مصیبت           این قدر که لاغـر شدی این چند ماهه

شرمنده ام زهرا در این کوچه؛در این راه           خـاکی سرِ معـبـر شدی این چند ماهه

داغت قـد من را شکست اما تو انگـار           از من خـمـیـده تر شدی این چنـد ماهه

فهـمیدم از این لاله ها، حـق داشتی که           پنهان در این معجر شدی این چند ماهه

غیـر از خیال و سایـه ای از تو نمانده           از سایه هم کـمـتر شدی این چند ماهه

صحبت از فاطمه سر فصل غزل خوانی ماست          گریه در روضۀ او مسلک عرفانی ماست

مـا پـریـشـان غـم مـادرمـان فـاطـمـه ایم          غـربتـش علت این گـریۀ طولانی ماست

هـر کـسی در پـی دارو و دوا می گـردد          نمک روضـۀ او نـسـخـۀ درمـانی ماست

هرکسی رخت عـزا کـرده به تن می داند          که چنین پـیـرهـنی علّت سلـطانی ماست

لـعـن بر قـاتـل صـدیـقـۀ کبری بی شـک          مُـهـر تـأیـیـد و قـبـولی مـسـلمانی ماست

روضه خوان، روضۀ دیوار و در و کوچه نخوان          سر شکستـن سند غـیـرت ایـرانی ماست

زهـراست چـراغ شب ظلمانی حـیـدر            زهـراست طبیب تب طـوفـانی حـیـدر

زهـراست پـریـشانِ پـریـشـانی حـیـدر            زهراست به هر معـرکه قربانی حیدر

یک جمله بُوَد ذکر لب حضرت زهرا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

گـویـد به عـلـی نـور تو را مـاه نـدارد            دل جـز تو دگـر رهبـر دلـخـواه نـدارد

بی تو دو جهان ارزش یک کاه ندارد            مـن بی تـو بـمـانـم بـه خـدا راه نـدارد

هرجا که تویی فاطمه هم هست در آنجا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

می‌گفت همیشه به همان حالت مضطر            مردم؛ همه کارست عـلی بعد پـیـامـبر

والله که من گـفـتـه‌ام این جـمـله مکرر            حـیـدر همۀ دین من و دین همه حـیدر

با خون شده حک روی درِ خانۀ مولا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

من محو علی گشته ندانم که خطر چیست            دل سوخته کی حس کند این آتش درچیست

حالا که علی هست دگر داغ پسر چیست            در حـفظ امامم چنین ضربۀ در چیست

در پشتِ در ایـن است کـلام من شیـدا

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا

جانـم به فـدای عـلـی و قلب صبورش            بر عهد خودش بود و ننازید به زورش

دادند از آن کوچه غـریبـانه عـبـورش            در کـوچه شکـستند تـمـامی غـرورش

جـانم به لب آمد عـلـی و خـنـدۀ اعداء

مَن ماتَ عـلـی حُبِ علی مـاتَ شهـیدا